Barwinek
W cienistych ogrodach, parkach i na cmentarzach rolę roślin okrywowych najchętniej powierzamy barwinkom. Barwinki charakteryzują się tym, że szybko się rozrastają i tworzą wyrównane zwarte kobierce. W „Historii Naturalnej” Pliniusza Starszego barwinek opisany jest pod nazwą Vinca pervinca, pochodzącą prawdopodobnie od łacińskiego vincire – owijać lub vinco – zwyciężam. Na przestrzeni wieków w różnych językach nazwa ta ulegała wielokrotnym przekształceniom. Po angielsku barwinek to periwinkle, po francusku pevenche. Najwięcej imion nadano mu w licznych dialektach niemieckich: m.in. Berwinkel, Perwinkelken, Barwtnkel. To wlaśnie z języka niemieckiego prawdopodobnie wywodzi się polskie słowo barwinek.
Nie jeden barwinek na świecie
Barwinki należą do rodziny toinowatych (Apoajnaceae). Botanicy wyróżniają około 12 gatunków występujących w Europie Środkowej oraz Południowej i w Azji. Można wśród nich spotkać byliny, półkrzewy lub krzewinki o wyprostowanych albo płożących się pędach, z których wyrastają korzonki przybyszowe. liście barwinków ułożone są naprzeciwległe, a ich kwiaty wyrastają pojedynczo z kątów liści. Kwiaty mają średnicę 2,5-3 cm, o barwie niebieskiej, czerwonej lub białej. Kształtem przypominają małe wiatraczki.
W Polsce dziko rośnie tylko jeden gatunek, barwinek pospolity, i właśnie on wraz z odmianami jest u nas powszechnie uprawiany w ogrodach. Rzadziej sadzi się barwinek zielny (V. herbacedł i większy (V. major), a to ze względu na dużą wrażliwość na mróz. Natomiast takie rarytasy jak Vinca dif-formis i V. erecta oglądać można jedynie tam, gdzie klimat jest łagodny, np. w ogrodach zachodniej Europy.